Deze column is verschenen in het Financiële Dagblad van donderdag 16 januari 2014.
Met het afnemen van de angst voor de crisis verdwijnt vast ook de motivatie om nieuwe wegen in te slaan. Wat dat betreft is het gemakkelijker om een vis te leren vliegen dan een volwassen mens te motiveren zijn gewoonten te veranderen. We roepen wel dat we nieuwe wegen zullen inslaan, maar ik ben er somber over of we dat ook zullen doen.
Mijn hoop en vertrouwen zijn gevestigd op de generatie die nu in de schoolbanken zit. Tenminste, wanneer we de stelling aandurven dat de kinderen die nu naar school gaan de samenleving van morgen zijn en die samenleving dus al bestaat. In een ruwe versie weliswaar, maar toch. Het is hún samenleving en onderwijs is er om die kinderen de kennis en vaardigheden bij te brengen opdat ze van die ruwe versie hun eigen waardevolle samenleving kunnen maken. Uit de praktijk weet ik dat leerlingen daar een mening over hebben en de 20ste-eeuwse luchtkastelen over onze ideale samenleving moeiteloos omver blazen. Probleem is echter dat die kinderen binnen het huidige onderwijssysteem niets te zeggen hebben. Hun ideeën, gedachten en ervaringen krijgen geen kans vanwege de klassikale aanbodgerichte structuur waarin een leraar bepaalt wat geleerd moet worden en wat goed en slecht is. Daarmee blijft de slagboom naar nieuwe wegen omlaag. Dat moet dus anders. Karaktervorming, excellente kennis, wereldburgerschap en ondernemerschap zijn voor mij de leidende principes waarbinnen kinderen hun nieuwsgierigheid en ontwikkeldrang actief moeten kunnen uitleven. Een groeiend aantal scholen voelt dit aan en zet de juiste stappen. Wat zou het ons helpen wanneer de politiek deze ‘van onderop’ ontwikkeling omarmt en volop in het licht zet.
