Meteen na die gesprekken zijn we gestart met 19 jongeren in de leeftijd van 11 tot en met 20 jaar. Deze jongeren hadden zich eerder al bij ons gemeld en woonden op plekken waar nu nog geen Agora is, kriskras door het hele land. Ze werden als leerling ingeschreven op Niekée-Wings in Roermond. Tim ging samen met twee collega’s als coach met die leerlingen aan de slag, voornamelijk online op dat moment. Ze starten samen de dag op en sloten samen de dag af. Elke leerling, want dat waren ze inmiddels weer, was elke dag aanwezig en deed mee. Niet omdat het moest, maar omdat ze het de moeite waard vonden. Negentien van de 15.000.
Agora Underground
Tim Slot, Agora-coach van het eerste uur, en ik spraken elkaar tijdens de diploma-uitreiking van de Roermondse Agora-leerlingen in 2019. Biertje erbij… We hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien. We spraken over hoe het ging, over en weer, wat we deden, hoe het leven stond. Ik vroeg hem: ‘Stel, er zou weer zoiets op je pad komen als Agora, zou je er dan weer aan beginnen?’ Zijn antwoord was meteen: ‘Ja!’
De maandag erop belde ik of ik hem even kon spreken. Ik legde hem de volgende vragen voor: ‘Zouden wij, vanuit onze Agora-kijk op onderwijs, het verschil kunnen maken voor al die 15.000 kinderen die nu thuis zitten?’ ‘Tuurlijk’, zei Tim. ‘En zou jij daar dan praktijk van willen maken?’ ‘Zeker’, zei Tim. ‘Nou, dan gaan we dat doen!’, zei ik. Wederom, net als in 2013, waren we vertrokken.
Tim zou de praktische zaken voorbereiden en het coachwerk voor de leerlingen gaan doen, ik zou het bestuurlijk in orde brengen. Wat een energie kwam toen weer vrij. Gewoon beginnen. We gingen bij elkaar zitten, schreven het minimaal noodzakelijke op, verdeelden onze rollen en gingen aan de slag.
Tim bedacht de naam Agora Underground en maakte een logo. Ik ging al die schoolbesturen en samenwerkingsverbanden polsen en verleiden om mee te doen. Maar het belangrijkste: we gingen met ons tweeën in gesprek met 19 jongeren en hun ouders die zich bij ons gemeld hadden. Zij waren de eerste groep. Wat een verhalen kregen we toen te horen. Wat een ellende gaat er schuil achter gezinnen waarvan kinderen niet naar school kunnen. Wat is het toch een onrecht om kinderen te ontheffen van de leerplicht. Als kind doe je dan niet meer mee, niemand die je nog ziet of opmerkt.
Die gesprekken kusten een onbeschrijfelijke rebelsheid en ongehoorzaamheid bij ons wakker. We gingen niet langer vragen of we mochten beginnen, we gingen gewoon beginnen. Ik voelde aan mijn water dat we hier gedoe mee zouden krijgen. Maar elk kind dat je kunt redden uit zo’n onrecht, is alle gedoe waard.
We vroegen ons nog af: wanneer zijn wij succesvol? Het antwoord daarop was net zo eenvoudig als uitdagend: wanneer al die jongeren aan het einde van het jaar het nog steeds de moeite waard vinden om zich elke dag bij ons te melden. Dat was onze opdracht.
Toen zijn we gestart.
Aan het einde van het jaar waren ze er nog steeds elke dag. Alle 19. Inmiddels hebben een aantal een diploma gehaald of zijn op een andere manier weer volop gaan meedoen in de samenleving.
En gedoe? Dat hebben we volop gehad. Want één ding is duidelijk: wanneer we elk kind het onderwijs willen bieden dat bij hem past, moeten we de wet overtreden. Want 15.000 leerlingen, volgens ons zijn het er veel meer, vallen anders buiten de boot. En die wet overtraden we met Underground. Inmiddels mag Underground weer door. Zij het beperkt.
Volg Underground op de sociale media en blijf op de hoogte van deze bijzondere vorm van onderwijs.