De Tweede Kamer deed onlangs een voorstel aan de staatssecretaris om leerlingen met stoornissen als ADHD of autisme niet meer te verplichten om vijf dagen per week naar school te gaan. Ze hielden een pleidooi om hen deels thuis les te geven. Met andere woorden: geen leerplicht voor kinderen met een stoornis. De Kamer is namelijk tot de conclusie gekomen dat er binnen het huidige systeem geen maatwerk mogelijk is en sommige leerlingen dan maar buiten de leerplichtwet moeten vallen. De vlag ging meteen in top bij de voorstanders van thuisonderwijs, maar voor de kinderen die dit straks overkomt is het een gitzwart scenario.
Ik ken een aantal van die kinderen met een stoornis. Ze komen bij mij thuis, zijn de vrienden van mijn eigen kinderen. Geen ouder die ze niet kent. Onlangs kwam de gekte wel erg dichtbij toen mijn jongste zoon thuiskwam met de mededeling dat een leraar vond dat hij maar liefst vijf stoornissen had. We bulderden hier thuis zowat van het lachen toen we onze puberende vrijheidsstrijder ook nog hoorde zeggen dat die vijf allemaal binnen het autistisch spectrum vallen. Net iets teveel sjieke taal uit de mond van een balorige havist.
Maar binnen zijn vriendengroep verkeert hij dus in goed gezelschap. Ze trekken al jaren met elkaar op. Ik verheug me steeds weer op de vrijdagmiddag, want dan verzamelt die hele kliek zich bij ons thuis. Ik dien dan wel op mijn hoede te zijn, want volgens deskundigen is mijn huiskamer op dat moment gevuld met normalen én gestoorden. Mijn vrouw en ik zien iedere week slechts kinderen die zichzelf zijn, vaak uitgelaten plezier hebben, genieten van elkaars vriendschap, sterke verhalen vertellen, af en toe ruziën. Ze breken de tent niet af, zijn in staat om een normaal gesprek te voeren, eten met mes en vork, ruimen de rommel op, groeten vriendelijk wanneer ze binnen komen en bedanken voor de chips en limonade wanneer ze weggaan. Ze gaan samen naar de sportclub, trappen een balletje op een veldje hier om de hoek en op zaterdagavond treffen ze elkaar telkens bij iemand anders thuis.
Iedere ochtend fietsen ze samen naar school, maar binnenkort mogen er twee niet meer mee. Die zijn niet langer gewenst op school, worden buiten de leerplichtwet verklaard omdat ze een stoornis hebben. En ik voorspel u dat binnen afzienbare tijd veel fietsen ’s ochtends in de schuur blijven staan wanneer de staatsecretaris dit misdadige voorstel overneemt.
We medicaliseren normaal gedrag, niet omdat leraren dat zo graag willen, maar binnen het systeem waar leraren hun werk moeten doen wordt normaal gedrag steeds problematischer. Want die verdraaide leerlingen hebben in toenemende mate niet de neiging om zich te houden aan de eisen van het systeem. Dat ligt niet aan de leerlingen, maar aan het systeem.
Met dit voorstel tot uitsluiting van kinderen heeft de Kamer het systeem wat mij betreft definitief failliet verklaard. Kom daar nu toch eens voor uit en zet niet de leerlingen, maar het systeem buiten spel.
O, Jan. Dit is totaal recht in mijn hart. Wat ben ik blij dat ook een schoolleider zoiets opschrijft. Ik begeleid regelmatig groepjes van dit soort jongens en meisjes, die op school als een probleem worden gezien. Ja, ze zijn soms druk in de klas. Ja, ze zijn soms brutaal. Ja, ze zijn soms eigenwijs. En ja, hun schoolprestaties blijven soms ver achter bij wat ze kunnen. Maar laten we alsjeblieft blij zijn met zulke drukke, brutale en eigenwijze jonge mensen en hen niet proberen in een keurslijf van regeltjes voor ‘normale’ mensen te persen. Laten we op school plekken maken waar ze zichzelf kunnen zijn en hun talenten ontwikkelen. De wereld heeft zulke dwarse en originele mensen hard nodig.
Absoluut Dick! Mooie reactie! Wat zou het een zegen zijn wanneer we typeringen als ADHD e.d. als een kwaliteit van kinderen zouden zien waar ze veel profijt van kunnen hebben en we hen tegelijkertijd leren hoe er zo min mogelijk hinder van te ondervinden.
Dat is nog verrassend simpel. Om te beginnen pubers niet als een probleem zien maar als mensen met wonderlijke mogelijkheden. Verder kun je drukke jongens en meisjes ook gewoon even wat anders laten doen, rondje om de school, even hardlopen of sporten, of iets met hun handen doen of maken. Vraag je ook af waarom ze druk of vervelend zijn. Misschien moeten ze wel iets anders van mij als docent dan gewoon een uur stil zitten in de klas en steeds maar dezelfde sommetjes maken. Kortom, zat mogelijkheden om op een positieve manier met jonge mensen om te gaan.
Geen speld tussen te krijgen. Vooral met de vraag stellen waarom ze druk of vervelend zijn en dat betrekken op wat je zelf doet en van ze vraagt als leraar, sla je de spijker op z’n kop.
Inderdaad, ze veroorzaken veel problemen. Zij die denken dat diversiteit in kwaliteit zich moet richten naar een beheersbaar systeem met vaste, voorspelbare en controleerbare patronen.
Waar is de ruimte gebleven die nodig is om onze levendige en creatieve jeugd met ongekende talenten en probleemoplossend vermogen tot ontwikkeling te brengen. Het is meer dan jammer. Immers naast ieders recht op zelfverwezelijking en beleven van zingeving hebben we net nu deze denkers en oplossers nodig. Talenten die kunnen omdenken. Die kunnen denken vanuit de bron.
Het begrijpen dat er een groot verschil bestaat tussen de “onderwijzen” en “leren”, het valt voor velen niet mee. Leg dat maar eens uit aan onze jeugd of misschien nog lastiger aan onze Kamerleden ……..
Reblogged this on Roeach Hakodesj.
Dan zie ik een paar jongens een beetje stoeien en dollen en dan verzuchten een paar docentes: “Hè, wat zijn die jongetjes toch druk, en wat maken ze een lawaai! Wat vervelend!” En dan vragen ze aan mij (de concierge): “Moet je ze niet uit elkaar halen?”
Nee, want het zijn jongetjes mevrouw, die zijn nou eenmaal wat drukker en rennen meer en geven elkaar vaker een douw. Niks mis mee.
Maar ja, probeer dat de dames maar aan het verstand te peuteren.
Wat fijn dat er ook zo naar kinderen met ADHD gekeken wordt. Was mijn zoon dit soort mensen maar meer tegen gekomen in het voortgezet onderwijs.
Wat zou het inderdaad fijn zijn als kinderen eerst en vooral als kinderen gezien worden! Dat ben ik volledig met de schrijver eens.
Zijn zorg lijkt me echter niet te kloppen. Vrijstelling van leerplicht wil volgens mij niet zeggen dat ze geen recht meer hebben op onderwijs en dat ze dus door scholen geweerd kunnen worden. Ik ken helaas diverse leerlingen voor wie geen enkele school geschikt was en die daardoor thuis kwamen te zitten. En dan begint het gevecht met de leerplichtambtenaar. Toch weer naar (weer een andere) school, waar het dan weer misgaat. Daar wordt een kind zeker niet beter van. Zelf moet ik mijn zoon af en toe thuis houden om hem de rust te geven die hij nodig heeft omdat hij op school weer enorm overprikkeld is geraakt. En dan zit hij al op speciaal onderwijs. Helaas is het huidige onderwijs enorm gericht op de gemiddelde leerling en zijn er veel leerlingen die hierin niet kunnen functioneren. Met de huidige druk van passend onderwijs (rare naam, geen idee voor wie het passend is eerlijk gezegd) en de bezuinigingen in het speciaal onderwijs vallen steeds meer leerlingen buiten de boot.
Klopt Ellen, kinderen blijven recht houden op onderwijs, da’s mijn punt niet. Waar ik me zorgen om maak zijn de gevolgen voor de ontwikkeling van kinderen wanneer scholen gelegitimeerd, op basis van een etiket ADHD etc., de wettelijke ruimte krijgen om zelf te bepalen welke kinderen wel en niet hun recht op onderwijs op een school kunnen inlossen. Het gevecht met de leerplichtambtenaar is dan zelfs niet meer aan de orde, hoe vervelend dat nu ook is. Met als argument dat scholen deze kinderen geen maatwerk kunnen bieden. Wanneer school vanwege het systeem niet voor ieder kind meer is, deugt het systeem niet.
Je laat in je reactie goed zien wat dan de gevolgen zijn. Wat een treurig verhaal!